Krajowe Duszpasterstwo Kolejarzy
W okresie gdy Polska podzielona była przez zaborców, praca duszpasterska koncentrowała się głównie w parafiach usytuowanych w obrębie większych skupisk kolejarskich, wzdłuż powstających wówczas linii kolejowych. W nowo tworzonych osadach przy stacjach dróg żelaznych kolejarze byli inicjatorami budowy kościołów i kaplic, np. wzdłuż najstarszej w Królestwie Polskim linii kolejowej Warszawsko – Wiedeńskiej ( Warszawa – Skierniewice – Koluszki – Częstochowa – Sosnowiec) na której pracowało ok. 10 000 kolejarzy. Podobnie było wzdłuż trasy kolei Transsyberyjskiej ( Tomsk, Irkuck) i Wschodnio – Chińskiej ( Charbin) zatrudniających po kilkuset Polaków. Tam, gdzie ilość kolejarzy Polaków była mniejsza, posługę duszpasterską sprawowali księża odwiedzający okresowo większe stacje i węzły kolejowe. Pod koniec XIX wieku na Białorusi i w zachodniej Rosji takim „objazdowym duszpasterzem” był ks. Jozafat Żyskar, a na Zakaukaziu i w kraju Zakaspijskim ks. Julian Dobkiewicz.
Rozbicie polityczne polskiego środowiska kolejarskiego w okresie zaborów, a także w okresie dwudziestolecia międzywojennego i w czasie drugiej wojny światowej nie sprzyjały tworzeniu kolejarskich katolickich organizacji zawodowych. Te które wówczas powstawały ( np. Chrześcijański Związek Drużyn Konduktorskich czy Chrześcijański Związek Zwrotniczych) ze względu na swój lokalny zasięg i częściowo polityczny charakter, miały znaczenie marginalne. Praca duszpasterska z kolejarzami nabrała nowego wymiaru wówczas, gdy księża zaczęli pracować na etatach kolei w charakterze kapelanów. Jednym z nich był bł. ks. Franciszek Rogaczewski pracownik kontraktowy Dyrekcji Kolei Państwowych w Gdańsku i Toruniu, zamordowany w 1940 r. przez hitlerowców.
Po II wojnie światowej działalność duszpasterska poza parafiami nie mogła być prowadzona. Dopiero w latach osiemdziesiątych robotnicze i kolejarskie załogi upomniały się o posługę duszpasterską i kapelanów na terenie zakładów pracy. Kościół w miarę możliwości odpowiadał na to zapotrzebowanie, a kolejarze swe postawy religijne i swoją więź z Kościołem manifestowali między innymi licznym udziałem w uroczystościach patronalnych św. Katarzyny Aleksandryjskiej które stały się z czasem Świętem Kolejarzy, w ogólnopolskich pielgrzymkach na Jasną Górę, w pracy charytatywnej, itp.
W 1984 r. utworzone zostało Krajowe Duszpasterstwo Kolejarzy mające za zadanie koordynację działań duszpasterskich w kilkudziesięciu większych ośrodkach kolejowych w Polsce. Decyzją 204 Konferencji Plenarnej Episkopatu Polski z dnia 18 lutego 1985 r. nominację na Krajowego Duszpasterza Kolejarzy otrzymał ks. kan. Eugeniusz Zarębiński, sprawujący tę funkcję nadal. Obecnie duszpasterską posługę w kolejarskim środowisku pełni ponad 80 księży.
Zmiany polityczne jakie zaszły w kraju po 1989 r. przyniosły możliwość tworzenia wszelkiego typu organizacji społecznych nurtu demokratyczno – niepodległościowego. Kolejarze, będąc zawsze aktywną częścią społeczeństwa również znaleźli się w tym nurcie.
Naturalną konsekwencją tej postawy stała się wola powołania organizacji społecznej o rodowodzie katolickim – Katolickiego Stowarzyszenia Kolejarzy Polskich. Stowarzyszenie jako jednostkę organizacyjną Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej erygowała Konferencja Episkopatu Polski w dniu 22 października 1994 r. Konferencja Episkopatu zatwierdziła także statut Stowarzyszenia. Podmiotowość prawną KSKP uzyskało na mocy Rozporządzenia Ministra – Szefa Urzędu Rady Ministrów z dnia 31 października 1995 r. w sprawie nadania osobowości prawnej Katolickiemu Stowarzyszeniu Kolejarzy Polskich z siedzibą w Lublinie ( Dz.U. Nr 127, poz. 613). Patronami organizacji są: św. Katarzyna Aleksandryjska, św. Rafał Kalinowski oraz bł. ks. Franciszek Rogaczewski.
źródło: http://www.kskp.pl/
